Το 2013 διάβασα για το αλλά και για την ευχαρίστησή μου μια μεγάλη γκάμα βιβλίων. Απ’ αυτά ξεχώρισα ορισμένα και τα φιλοξένησα στην εκπομπή, ενώ άλλα χρειάστηκε να τα μεταβολίσω με τον καιρό και να τα εκτιμήσω αργότερα. Καθώς φεύγει το 2013 νιώθω την ανάγκη να μιλήσω για μερικά βιβλία που μου μίλησαν για κάποιο ιδιαίτερο λόγο.
Απ’ τα λογοτεχνικά βιβλία ξεχώρισα το τρίτομο έργο του Χαρούκι Μουρακάμι 1Q84, μτφρ. Μαρία Αργυράκη, Εκδόσεις Ψυχογιός. Πιστεύω ότι πρόκειται για ένα σημαντικό βιβλίο που ξαφνιάζει με τη φρεσκάδα του.
Με ενθουσίασε επίσης ένα πολύ πιο σύντομο κείμενο, Tο Λάθος αστέρι, του Τζον Γκρην, μτφρ. Χρήστος Καψάλης, εκδόσεις Λιβάνης. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα μεδύναμη κι ομορφιά. Μια έφηβη που πάσχει από καρκίνο αφηγείται τη ζωή της μ’ έναν εξαιρετικά πρωτότυπο κι άμεσο τρόπο. Σε κάνει να επανεκτιμάς τη ζωή σου. Διαβάστε το και θα με θυμηθείτε.
Απ’ την ελληνική λογοτεχνία ξεχώρισα το To Απαραίτητο φως, της Ντορίνας Παπαλιού, εκδ. Ίκαρος. Θεωρώ ότι είναι ένα απ’ τα πλέον καλογραμμένα, καλοδουλεμένα και σοβαρά βιβλία έλληνα συγγραφέα που διάβασα τα τελευταία χρόνια. Μ’ έκανε να επανεκτιμήσω κάποιες πτυχές της ιστορίας μας.
To Aόρατος, του Πωλ Όστερ, μτφρ. Σπύρος Γιανναράς, Εκδόσεις Μεταίχμιο, είναι μυθιστόρημα που με εξέπληξε ευχάριστα. Ομολογώ ότι δεν είχα διαβάσει άλλο βιβλίο του, αλλά ένα μυθιστόρημα είναι αρκετό για να τον κατατάξω στους αγαπημένους μου. Σύχρονη λογοτεχνία, με κοινωνικό υπόβαθρο, χαρακτήρες, ιδέες, ζωντάνια. Μου υπενθύμισε πόσο κοινότοπες είναι οι ανατροπές.
Απ’ τα βιβλία αστυνομικής λογοτεχνίας ξεχώρισα το Άσε το διάβολο ήσυχο του Τζον Βέρντον μτφρ. Γιώργος Μπαρουξής, Εκδόσεις Διόπτρα, τον οποίο είχα επίσης την τύχη και την τιμή να συναντήσω όταν ήρθε για την παρουσίαση του βιβλίου του. . Η πλοκή κι οι χαρακτήρες του είναι υποδειγματικά γραμμένοι. Ο Βέρντον έχει γράψει ένα μυθιστόρημα που διαβάζεται απνευστί. Μπορεί να μην είναι υψηλή λογοτεχνία, αλλά ψυχαγωγεί ευχάριστα.
Απ’ τα πολλά δοκίμια και μη λογoτεχνικά βιβλία που διάβασα ξεχωρίζω το Θρησκεία για άθεουςτου Αλαίν ΝτεΜποτόν, μτφρ. Αντώντης Καλοκύρης, Εκδόσεις Πατάκης. Ο ΝτεΜποτόν λέει πολύ απλά ότι στη θέση των τελετουργιών της θρησκείας που φθίνουν, πρέπει να βάλουμε κοσμικές τελετουργίες που θεραπεύουν, ανακουφίζουν, προωθούν τη συνοχή μεταξύ των μελών της κοινωνίας. Ένα πραγματικά διαφωτιστικό βιβλίο.
Το δοκίμιο Πόσα πραγματικά χρειαζόμαστε;των Robert & Edward Skidelsky, μτφρ. Χρυσούλα Μεντζαλίρα, εκδ. Μεταίχμιο, παρουσιάζει από μια κεϋνσιανή προοπτική το νόημα της ευζωίας. Αντιγράφω ένα απόσπασμα: ““από τη στιγμή που θα επιτρέψουμε στον εαυτό μας να αψηφήσει τον κανόνα του λογιστικού κέρδους” διακήρυττε ο Keynes το 1933, “θα έχουμε αρχίσει να αλλάζουμε τον πολιτισμό μας”. Ο χρόνος για την αλλαγή αυτή έχει παρέλθει”.
Έψαχνα καιρό να βρω ένα καλό βιβλίο για τη μετανάστευση. Το βιβλίο Αυτοί δεν είναι σαν εμάς, Ίαν Γκόλντιν & Τζέφρυ Κάμερον & Μίρα Μπαλαρατζάν, μτφρ. Ελένη Αστερίου, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, δείχνει από μια φιλελεύθερη σκοπιά ότι η μετανάστευση είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο που έχει περισσότερα οφέλη απ’ ότι κόστη. Εξαιρετικό, όπως κι όλη η σειρά Προοπτικές των ΠΕΚ.
Καθώς με απασχολούν τόσο επαγγελματικά, όσο και προσωπικά, τα ζητήματα του Διαδικτύου, ένα απ’ τα πολύ ενδιαφέροντα βιβλία που διάβασα ήταν το The end of big,How the internet makes David the new Goliath, του Nicco Mele. Ο συγγραφέας διαβλέπει την κυριαρχία των μικρών παικτών. Χορταστική τροφή για σκέψη. Το βιβλίο δεν έχει εκδοθεί ακόμα στη χώρα μας. Ελπίζω να γίνει σύντομα.
Το βιβλίο Σύγκρουση του Dirk Muller, μτφρ. Λένια Μαζαράκη, Εκδόσεις Λιβάνης, έχει αρκετές αντιφάσεις. Το κυριότερο πρόβλημά του είναι ότι διολισθαίνει προς μια συνωμοσιολογική θεώρηση των πραγμάτων. Ωστόσο, αξίζει πολύ ως μια ματιά ενός τρίτου (και δη γερμανού) πάνω στα όσα συμβαίνουν στην πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας μας. Χρήσιμο.
Το +1
Τις τελευταίες ημέρες του 2013 διάβασα το μυθιστόρημα του Κωνσταντίνου Τζαμιώτη, Η πόλη και η σιωπή, Εκδόσεις Καστανιώτη. Το βιβλίο αυτό ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Ακούω πολύ συχνά ότι δε γράφονται άξια λόγου λογοτεχνικά βιβλία για το παρόν της χώρας. Ο Τζαμιώτης έγραψε ένα τέτοιο βιβλίο, και μάλιστα το έγραψε πολύ καλά. Απ’ τα πολλά ερωτήματα που θέτει στο εξαιρετικό αυτό αφήγημα, είναι και το πώς ορίζουμε σήμερα την καλοσύνη. Ο ήρωας δίνει πίσω ένα πολύ μεγάλο ποσό, αλλά κανείς δεν του το αναγνωρίζει. Στο βιβλίο κυριαρχεί μια ατμόσφαιραπαρακμής, μια ατμόσφαιρα πολύ γνώριμη σε όλους μας. Πιστεύω ότι το βιβλίο πρέπει να διαβαστεί και να συζητηθεί. Έχω ήδη απευθύνει πρόσκληση στο GarageBOOKS και την έχει δεχτεί, οπότε ετοιμάστε τις ερωτήσεις σας.
Τέλος, να θυμίσω, αποτίνοντας παράλληλα φόρο τιμής, τον εκδότη και συγγραφέα Αντρέ Σιφρίν, ο οποίος απεβίωσε την 1η Δεκεμβρίου σε ηλικία 78 ετών. Πριν από μια δεκαετία είχα διαβάσει το μικρό κείμενό του Εκδόσεις χωρίς εκδότες, που είχε κυκλοφορήσει απ’ τις Εκδόσεις Πόλις κι είχα κατατοπιστεί σχετικά με τα τεκταινόμενα στις εκδόσεις παγκοσμίως. Πέρυσι κυκλοφόρησε άλλο ένα μικρό του βιβλιαράκι στις εκδόσεις Αιώρα, Οι λέξεις και το χρήμα, το οποίο μπήκε στη . Ο Σιφρίν ήταν παρέμεινε ως το τέλος ένα ανεξάρτητο πνεύμα, σύγχρονο και ζωηρό. Τον συνάντησα κι αυτόν όταν ήρθε στην Ελλάδα να παρουσιάσει το βιβλίο του και εντυπωσιάστηκα απ’ τη διαύγειά του, την αμεσότητα και τη φιλικότητά του. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου