«Ξημερώνει η 16η Οκτωβρίου 1912, ημέραν Τρίτην λαμπροτέραν των ημερών», περιγράφει ο Αναστάσιος Εμμ. Χριστοδούλου.
«Από βαθέος όρθρου η Βέροια είναι επί ποδός, προς υποδοχήν των ελευθερωτών μας. Μετ’ ανεκλαλήτου χαράς αντικρίζομεν τους ευσταλείς τσολιάδες χοροπηδώντας στις πλαγιές των γύρωθεν λόφων. Αι λόγχες του Στρατού μας λαμποκοπούν στην λάμψιν του ημίου. Και οι Βεροιείς που για 476 χρόνια σκλαβψμένοι υπέστησαν τα πάνδεινα, δοξολογούντες τον θεόν, «Χριστός Ανέστη» αναφωνούν....
Τα σπίτια των αρχόντων και αι καλύβες των πτωχών ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες. Πλούσια τραπέζια στήνονται, φαγητά ποικίλλα παρατίθενται, και το παλιό βεργιώτικο κρασί δροσίζει τον κουρασμένον Στρατόν μας... Αι Βεργιώτισσες ανασκουπώνονται και ζώνουν τις ποδιές των, πρωτοστατούσης της Φιλοπτώχου Αδελφότητος Κυριών. Και ζυμώνουν τραγουδώντας και μαγειρεύον συνεχώς.... Η Βέροια πανγηρυρίζει. Η Βέροια γλεντά. Μα συγχρόνως δεν ξεχνά και τον Στρατόν να βοηθήσει εις την προέλασίν του. Και μαζεύει χιλιάδες βαρέλια κενά και ξυλείαν ικανήν για να κάμουν τα γεφύρια του Λουδίου και του Αξιού.
Ο Μητροπολίτης μας Καλλίνικος Δεληκάνης συνεχίζει, «εις των διαπρεπεστέρων Ιεραρχών της Εκκλησίας μας, δακρύων παραδίδη την πόλιν του Αντωνίου, εις τον πρώτον εισελθόντα έφιππον λοχαγόν του Πυροβολικού Μάνον. Ακολουθεί η θριαμβευτική είσοδος του Στρατού μας.
Στρατιώται και πολίται αλληλοασπάζονται και αλληλοεναγκαλίζονται. Η χαρά μας δεν περιγράφεται. Ο ενθουσιασμός ακράτητος. Ζήτω- κραυγαί συνεχείς.
Τα φέσια, το τουρκικό κάλυμμα της κεφαλής, σχίζονται και ποδοπατούνται. Ο χαιρετισμός της «καλημέρας» αντικαθίσταται με το «Χριστός Ανέστη». Πολλοί δε γέροντες που ηύχοντο να ζήσουν έως ότου ιδούν το Ρωμαίικο, κλαίοντες ήδη από συγκίνησιν και χαράν, ατενίζουν προς τον ουρανόν ψελλίζοντες «Νυν απολύεις τον δούλον σου Δέσποτα, ότι είδον οι οφθαλμοί μου την σημαίαν του Σταυρού».
Αυτή τη σημαία του Σταυρού που προσδοκούσαν να δουν οι πατέρες μας υψώνουμε και εμείς σήμερα εις ανάμνηση του ελληνικού θριάμβου που μας χάρισε την ελευθερία. Την ελευθερία που μπορεί να άργησε να έρθει στη Μακεδονία μας, που μπορεί να απαίτησε περισσότερο αίμα γενναίων ανδρών και ηρωικών γυναικών, που μπορεί να συνοδεύθηκε από ενενήντα επιπλέον χρόνια οδύνης και πόνου, πολέμων και θυσιών, επίμονης προσπαθείας να αλλοιωθεί η εθνική συνείδηση των Ελλήνων Μακεδόνων και να αποκοπούν από την πνευματική μήτρα και τροφό των Ορθοδόξων, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, όμως ήρθε! Ήρθε για να αναζωογονήσει τις ψυχές και να δροσίσει τα πρόσωπα, για να σκουπίσει τα δάκρυα και να σταματήσει τους ποταμούς των αιμάτων που χυνόταν.
Ήρθε και στην Βέροια, βγαλμένη «απ’ τα κόκκαλα των Ελλήνων τα ιερά», από τα κόκκαλα των Ελλήνων που αγίασαν με τη θυσία και το μαρτύριό τους αυτόν τον τόπο και που δεν παύουν να παρακαλούν τον Θεό να διατηρήσει αυτή την πατρίδα, για την οποία εκείνοι έδωσαν τη ζωή τους, ελεύθερη, ανεξάρτητα, υπερήφανη και τιμημένη όπως της αξίζει.
Μαζί όμως με τις σημαίες που υψώνουμε εις ανάμνηση του μεγάλου γεγονότος της απελευθερώσεως της πόλεώς μας και εις τιμήν αυτών που έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι στα πεδία των μαχών για τη δική μας ελευθερία, υψώνουμε το βλέμμα και την ψυχή στον φιλάνθρωπο και ελεήμονα Θεό, γιατί έργο της δικής του δεξιάς ήταν η απελευθέρωση της Βέροιας και ολοκλήρου της Μακεδονίας, και του εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας για το μοναδικό και ανεκτίμητο δώρο της ελευθερίας που μας χάρισε.
Ανάμνηση της υπερόχου θυσίας των πατέρων μας και έκφραση ευγνωμοσύνης προς τον Θεό δεν αρκεί όμως αν δεν συνοδεύεται από την υπευθυνότητα που οφείλει να έχει και με την οποία οφείλει να πολιτεύεται καθένας από εμάς που απολαμβάνουμε τον αέρα της ελευθερία, που δεν χρειάζεται να διεκδικούμε την ελευθερία της εκφράσεως, της πίστεως και της ιδιοπροσωπίας.
Για τί η ελευθερία είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη με την υπευθυνότητα του πολίτη που οφείλει να αισθάνεται το χρέος του έναντι της πατρίδος και της ιστορίας της, έναντι του πολιτισμού που του κληροδότησαν οι πατέρες του αλλά κυρίως αυτού που πρέπει να παραδώσει στις επερχόμενες γενεές. Το χρέος αυτό είναι χρέος προσωπικό που δεν μπορεί και δεν πρέπει να μετακυλίεται στους άλλους, γιατί ο καθένας έχει την δική του ευθύνη, την ευθύνη που του αναλογεί.
Και μόνο εάν ο καθένας πράξει το χρέος του έναντι της πατρίδος, εάν ο καθένας εργάζεται για το κοινό καλό και όχι για να υπερκεράσει ή και να βλάψει τον άλλον, τότε μόνο μπορεί η πατρίδα να προοδεύσει, τότε μπορεί να έχει μέλλον, τότε η ελευθερία για την οποία οι πατέρες μας θυσιάσθηκαν δεν θα είναι μία φευγαλέα εμπειρία, δεν θα είναι μία ανάμνηση χωρίς περιεχόμενο, που την επέτειό της τιμούμε κάθε χρόνο, αλλά θα είναι το αγαθό που θα κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας έχοντας συμβάλλει και εμείς να βαθύνει και να ριζώσει σ’ αυτή τη γή, για να ενώνει τους Έλληνες στην κοινή προσπάθεια της «όμορφής και παράξενης αυτής πατρίδας», όπως την ονομάζει ο ποιητής, στην οποία μα ς έλαχε να ζούμε.
Αυτήν την εξαίρετη για την πόλη της Βέροιας ημέρα έχουμε την μεγάλη τιμή να την πανηγυρίζουμε με την παρουσία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, συμπαραστατουμένου υπό των αγίων Αρχιερέων, οι οποίοι λαμπρύνουν την εορτή και τιμούν την ιστορική πόλη μας.
Σας είμεθα ευγνώμονες, Μακαριώτατε, γιατί παρά τις πολλαπλές υποχρεώσεις της πολυευθύνου θέσεώς σας ανταποκριθήκατε με πολύ αγάπη στο αίτημά μας και είστε πλησίον μας. Ευχηθείτε να αποδειχθούμε άξιοι της ελευθερίας για την οποία θυσιάσθηκαν οι πατέρες μας.
Ευχηθείτε ο Θεός δια πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου και του πολιούχου μας, οσίου Αντωνίου του Νέου, να σκέπει και να προστατεύει την πόλη μας και να διατηρεί ασινή και ακράδαντον την πατρίδα μας από παντός ορατού και αοράτου εχθρού».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου